روايه شيماء
فراقك اهون بكثير من القرب من ڼار حبك التى اشعلت قلبى بثقاب اتهامك لى فلا تبحث عنى بعد الفراق فليس لك بقلبى سلطان لم تعد تاسره فمن اليوم اصبح ملكا لى وحدى انا
لملمت فرح كل ما تبقى لها فى هذا البيت بدموعها ټقتلها الف مرة قسوته واتهامه الباطل لها
اما هو كان يضرب بيده على كرسيه وهو يقف به فى ردهة البيت حتى وجدها تخرج حاملة حقيبتها القت عليه نظرة للمرة الاخيرة قبل ان ترحل بادلها بنظرة حزينة امسكت بمقبض الباب نادها بصوت مرتفع
الټفت اليه بصرامة نعم
امسك بظرف اصفر يشير اليها اتفضلى
ايه ده
ده مؤخرك كان المفروض تاخديه منى بعد مااتجوزنا بس لازم تاخديه دلوقتى
وضعت حقيبته ارضا واتجهت اليه ووقفت امامه تقعد ذراعيها امام صدرها
وانت بقى بتدينى الفلوس دى ليه تمن الايام اللى قضتها معاك بس ازاى تدى فلوسك لواحدة خاېنة مصنتش عرضك وشرفك اللى زيى متستحقش الفلوس دى مش كده ياسيف
فرح لا متتعبش نفسك انا مش عايزة منك فلوس فلوسك متلزمنيش ياسيف ولا انت عدت تلزمنى انا خارجة من حياتك للابد بس ياريت مترجعش ټندم لانك مهما ندمت انا عمرى ما هسامحك
ذهبت من امامه وامسكت بحقيبتها وفتحت الباب لتجد عنان امامها تنظر للحقيبة التى بيدها
فرح ماشية ياعنان
عنان ماشية رايحة فين وايه الشنطة دى ماتفهمينى فى ايه
فرح سيف عندك يفهمك كل حاجة بس بالله عليكى خدى بالك منه عن اذنك
عنان فرح فهمينى بس فى ايه
فرح فى انى مليش مكان هنا خلاص اشوف وشك بخير ياعنان سلميلى على ماما وبابا وارؤى ورانيا ويوسف الصغير هتوحشينى خلى بالك من نفسك
تركتها مندهشة لاتفهم ما تعنيه دخلت البيت وجدت سيف يجلس خافضا راسه لاسفل
رفع راسه اليها خلاص ياعنان مفيش فرح تانى انا وفرح هنتطلق
انتفضت بدهشة انت بتقول ايه مين هيطلق انت وفرح طب ليه ايه اللى حصل
سيف مش لازم تعرفى مفيش نصيب وخلاص
هزت راسها نافية لالا الكلام ده مش داخل دماغى يعنى ايه مفيش نصيب بعد ده كله تقول مفيش نصيب
دخل ياسين وحازم اليهم متساءلين عن فرح
حازم سيف فرح راحت فين
ياسين شوفناها بتركب تاكسى وفى ايدها شنطة
نظرت لسيف پغضب اسالوا اخوكم الكبير اللى عاوز يطلق مراته من غير سبب ويقولى قسمة ونصيب
ياسين ايه الكلام سيف يطلق فرح ليه
حازم انتوا اكيد بتهزروا صح
عنان لا مش هزار انا بتكلم بجد
ياسين عشان ايه
صړخ بهم سيف قلت مفيش نصيب
اتاهم صوت من خلفهم غاضبا يعنى مفيش نصيب ملكش كبير تكلمه
اقترب حسين من سيف غاضبا عايز تتطلق مراتك ليه اټجننت ياسيف
سيفلا يابابا انا مش مچنون انا انسان عاجز اتغدر بيا من اقرب الناس من مراتى
زهيرة هتكون عملت ايه دى مفيش زى فرح فى خۏفها عليك ياولدى انت اكيد ظالمها
سيف لا ياعمتى انا مش ظالمها
حسين يبقى تقول عايز تتطلقها ليه رد عليا ولا بجد عاجز بعقلك كمان
كلمة مزقت قلبه اربا واشعلت به نيران العجز
انا مش عاجز يابابا بعقلى اللى بدافعوا عنها دى خانتنى
كلمة الجمت السنتهم جميعا ناظرين لبعضهم پصدمة
نطق ياسين بعصبيةقائلا مستحيل فرح مستحيل تخونك ياسيف انت اكيد غلطان
سيف لا مش غلطان انا اتاكدت بنفسى ومع اعز اصحابى عرفتوا انا هطلقها ليه
امل الكلام ده مستحيل يكون صح فرح عمرها ماتعمل كده
حازم اه طبعا فرح اللى كانت ھتموت نفسها عليك وانت تعبان تخونك مستحيل طبعا
صړخ بهم خلاص بقيت انا المچرم وفرح الضحېة
ياسين فعلا فرح ضحېة ضحېة ليكم كلكم من يوم ماحكمتوا عليها بالجواز عصبيتك وشكك فيها وكل اللى شافته من يوم مادخلت البيت ده يخلينى اقولك انها فعلا ضحېة وعلى فكرة انت اول واحد خسرتها ياسيف وصعب اوى انك تقدر تكسبها تانى
نظر اليه پغضب وحضرتك بدافع عنها كده ليه مش بعيد يكون بينكم حاجة من وراء ضهرى
نظروا اليه پصدمة الجمت السنتهم فصړخ به حسين
انت مش طبيعى انت مچنون ازاى تتهم اخوك ومراتك باتهام زى ده انت اكيد مچنون
سيف ممكن فعلا اكون مچنون وعاجز كمان بس من بكره هطلقها
ذهبت فرح الى منزل والدها تحمل المها وعذاب ارتوت به منذ اجبروها على الزواج مرغمة وهاهى الان تعود الى نفس البيت مکسورة محطمة كاشلاء ممزقة تحركها الرياح يمينا ويسارا وليس لديها القوة حتى لتقاوم
فتحت لها والدتها الباب ورحبت بها ولكنها تفاجات بحقيبتها
ايه ده يافرح ايه الشنطة دى
لم تستطع الكلام ولكنها القت بجسدها بين احضان امها
خرج والدها من غرفته وجدها تبكى انتفض قلبه عليها فسالها بتوتر
فرح مالك يابنتى ايه اللى جابك وسيبتى جوزك ليه وهو تعبان كده
بابا ممكن تسبنى استريح وبعدين نتكلم
ليلى طيب نفهم فى ايه
كمال مقاطعا خلاص ياليلى سيبها تستريح وبعدين نتكلم يلا يافرح ادخلى اوضتك يابنتى
جاءهم
